Rozlane łysienie

Rzadszą odmianą łysienia kiłowego jest nie ogniskowe (plamiste), lecz rozlane łysienie (alopecia diUusa), które rozwija się głównie na szczycie głowy. Polega również na stopniowo postępującym przerzedzeniu włosów. Łysienie kiłowe może obejmować prócz skóry głowy również inne okolice owłosione, jak brwi, rzęsy, brodę u mężczyzn, okolicę pachową i wzgórka łonowego. W tych przypadkach ma ono zwykle charakter łysienia zlewnego, a nie plamistego. Początek łysienia kiłowego najczęściej uchodzi uwagi chorego, który zgłasza się do lekarza dopiero w okresie znacznego nasilenia wypadania włosów, po 2—3 mieś. jego trwania. W przypadkach nie leczonych łysienie może utrzymywać się do 6—12 mieś., po czym samoistnie ustępuje. Mechanizm powstawania łysienia kiłowego jest prawdopodobnie taki sam jak w łysieniu po przebyciu innych ostrych chorób zakaźnych. Przeważa mechanizm telogenowy lub mieszany, rzadziej dystroficzny. Łysienie kiłowe ma tak charakterystyczny obraz, że rozpoznanie jego nie nasuwa zbyt wiele trudności, jeżeli się pamięta o możliwości zakażenia kiłowego. Znam jednak przypadek, w którym w poszukiwaniu przyczyny rozlanego i bardzo obfitego wypadania włosów zamierzano przeprowadzić najbardziej złożone badania kliniczne, łącznie z badaniem tarczycy za pomocą jodu radioaktywnego, zapomniano natomiast wykonać badanie krwi na odczyny kiłowe.