W rozpoznaniu różnicowym należy brać pod uwagę te jednostki chorobowe, których przebieg jest przewlekły, z powstawaniem nacieków i rozpadających się guzów oraz owrzodzeń, jak: 1. Gruźlica rozpływna. Przebieg znacznie wolniejszy. Punktem wyjścia są węzły i naczynia chłonne, stąd umiejscowienie odpowiadające skupieniom tkanki chłonnej, a owrzodzenia i przetoki są liczne, ułożone linijnie. Brzegi owrzodzeń są podminowane, wiotkie, nie wykazują nacieku. Wydzielina z przetok surówiczo-ropna lub ropna, zawierająca strzępy rozpadłych tkanek. Nieraz w pobliżu przetok obecność wykwitów toczniowych. 2. Promienica: umiejscowienie najczęstsze w okolicy podszczękowej lub na policzku. Naciek deskowato twardy. Powstawaniu przetok nie towarzyszy rozpad i owrzodzenie. Z przetok wydzielina ropna lub surowiczo-riopna, z licznymi żółtymi ziarenkami będącymi koloniami grzyba. 3. Sporotrichoza: tworzy liczne ogniska, związane z przebiegiem naczyń chłonnych, w postaci nacieków, w obrębie których po 2—4 tyg. powstają przetoki z wydzieliną rlopną, zawierającą grzyb sporotrychowy. Nie wykazują tendencji szerzenia się obwodowego i powstawania rozleglejszych owrzodzeń. 4. Nabloniak: rozpoczyna się na powierzchni skóry. Rozwój powolny, wieloletni. Naciekający guz jest bardzo twardy, nie wywołuje odczynu zapalnego. Rozpad jest powolny; dno bujające, ziarninujące, łatwo krwawi. Rozstrzyga badanie histologiczne. 5. Rumień stwardniały (erythema induratum Bazin): występuje na podudziach u osób młodszych, najczęściej u kobiet. Układ symetryczny. Nie wszystkie guzy powstające w tkance podstawnej ulegają rozpadowi. Jeżeli dochodzi do powstania przetoki i owrzodzenia, to nie wykazują one tendencji szerzenia się obwodowego. 6. Przy umiejscowieniu kilaków na podudziach zachodzi konieczność różnicowania z owrzodzeniami podudzi. W przypadku owrzodzeń na tle żylaków w wywiadach jest podane przebyte zapalenie żył i tkanki okołonaczyniowej (trombophlebitis et periphlebitis). Na tle zmian troficznych przewlekłe zmiany wyprysku bakteryjnego w otoczeniu owrzodzeń, które raczej umiejscowiają się w odcinkach odsiebnych. Kilaki umiejscowią ją się raczej wyżej; nieraz mają charakterystyczny kształt nerko- waty. Współistnienie kilaków ze zmianami wywołanymi przez żylaki należy również brać pod uwagę. Czasami rozpoznanie ustala się na podstawie wyniku leczenia (ex iuvantibus). Jakkolwiek istnieją doniesienia (Joulia i wsp.) o bardzo uporczywym przebiegu i oporności na leczenie swoiste, dodanie leczenia sterydami (100 mg ACTH) pozwoliło na uzyskanie dobrego wyniku leczniczego. Istnieją również doniesienia o nietypowych postaciach kilaków, morfologicznie przypominających sarkoidy, rumień guzowaty lub sporotrychozę.