Określeniem tym oznacza się zmiany kiłowe w tętnicy głównej nie prowadzące do rozwoju tętniaka lub do dających się wykryć zmian zastawkowych albo do zwężenia ujść tętnic wieńcowych serca. Niepowikłane kiłowe zapalenie tętnicy głównej nie charakteryzuje się wyraźnymi objawami klinicznymi, i dlatego jest trudne do rozpoznania za życia. W okresie niepowikłanym kiłowe zapalenie tętnicy głównej jest najbardziej podatne na leczenie przeciwkiłowe, które może zapobiec powstaniu groźnych powikłań. Mimo nieobecności wyraźnych objawów kiłowe zapalenie tętnicy głównej jest najważniejszą postacią kiły narządów wewnętrznych, gdyż w obrazie sekcyjnym jest najczęstszym umiejscowieniem zmian kiłowych nie tylko w narządach wewnętrznych, ale także w samym układzie krążenia.