Tętnienie obwodowych naczyń krwionośnych

Charakterystycznym objawem jest wyraźne tętnienie obwodowych naczyń krwionośnych. Tętnienie to, zazwyczaj dobrze widoczne, może być tak silne, że głowa chorego wykonuje wyraźne ruchy rytmiczne ku górze i ku dołowi. Czasem stwierdza się również wyraźne Lętnienie wątroby. Tętno w niedomykalności zastawek tętnicy głównej jest wysokie i szybkie (pulsus celer et altus). Znaczna wysokość tętna jest zależna od tego, że lewa komora wtłacza w okresie skurczu do tętnicy głównej znacznie więcej krwi niż w warunkach prawidłowych. Zwiększenie szybkości tętna jest skutkiem znacznego zwiększenia napięcia ścian tętnic w okresie skurczu i rozkurczu lewej komory. W Okresie rozkurczu ściany tętnic nagle wiotczeją, gdyż tętnica główna pozbywa się krwi nie tylko w kierunku obwodu, ale również zwraca dużo krwi do lewej komory. Zwiotczenie ściany tętnic nader szybko ustępuje miejsca silnemu napięciu w okresie skurczu. Tętno wysokie i chybkie uwydatnia się najbardziej przy uniesieniu ręki chorego do poziomu barku. Częstość tętna w niedomykalności zastawek tętnicy głównej jest przeważnie zwiększona. Przyśpieszenie czynności serca zmniejsza sumę okresów rozkurczowych serca, przez co maleje również objętość krwi wracającej do lewej komory. Przyśpieszenie tętna stwarza jednak jednocześnie gorsze warunki dla odżywiania mięśnia sercowego. Ciśnienie tętnicze skurczowe w niedomykalności zastawek tętnicy głównej u chorych młodych niekiedy jest wzmożone, u starszych przeważnie nie przewyższa poziomu prawidłowego. Ciśnienie rozkurczowe jest zawsze obniżone, nierzadko do 20 mm Hg i niżej, tak że amplituda tętna jest zawsze znacznie zwiększona. Tętno w niedomykalności zastawek tętnicy głównej nieraz udziela się małym tętniczkom, i dlatego nazywamy je tętnem tętniczkowym. Można je wykryć na łożysku paznokci rąk przy zastosowaniu lekkiego ucisku; ponadto na skórze czoła po lekkim natarciu w celu wywołania zaczerwienienia.