Wyłysienie kiłowe

Wyłysienie kiłowe jest późnym objawem kiły II okresu. Występuje ono zwykle po 6 mieś. trwania choroby lub później. Wcześniejsze występowanie jest rzadkie. Czasami zdarza się, że łysienie kiłowe jest jedynym objawem kiły, z którym chory zgłasza się do lekarza. Z dokładnie przeprowadzonych wywiadów można się dowiedzieć, że przed kilku miesiącami było nieznaczne „zatarcie” lub nadżerka na narządach płciowych, która szybko zagoiła się pod wpływem maści z antybiotykiem. Inne objawy kiły wtórnej albo mogły być słabo wyrażone, albo zostały przeoczone przez chorego, czy też wcale nie wystąpiły. Nieraz stwierdza się również współistnienie bielactwa kiłowego, jakkolwiek bielactwo pojawia się raczej wcześniej. Najczęściej łysienie kilowe występuje w okolicy skroniowej i potylicznej, w postaci ognisk przerzedzenia włosów o różnym nasileniu. Ogniska te, średnicy kilku do kilkunastu milimetrów, stopniowo przechodzą w skórę normalnie owłosioną i nie mają żadnej ostrej granicy czy brzegu. Skóra w tych miejscach jest nie zmieniona, nie wykazuje stanu zapalnego, zaniku, złuszczania ani bliznowacenia. Stopień nasilenia zależy od czasu trwania. Początkowo nieliczne, ogniska z czasem stają się bardzo liczne, co doprowadza do tak dużego przerzedzenia włosów, że pozostają tylko pojedyncze, nieliczne ich kępki. Proces ten obejmuje nie tylko boczną i tylną powierzchnię głowy, lecz również jej szczyt. Włosy są pozornie nie zmienione, jednak w badaniu mikroskopowym stwierdza się cechy toksycznego ich uszkodzenia. Stwierdza się wokół mieszków nacieki, złożone głównie z komórek plazmatycznych, nie wnikające w opuszkę. Brodawki mogą ulec zniszczeniu przez nacieki (Kostanecki).