Podwójny szmer Durozieza

Dość często w niedomykalności zastawek tętnicy głównej można usłyszeć na tętnicy udowej dwa tony, skurczowy i rozkurczowy (tzw. podwójny ton Traubego). Powstanie podwójnego tonu wiąże się z wyprowadzeniem w okresie skurczu lewej komory ściany tętnicy ze stanu równowagi, co wywołuje krótko trwające drgania wywołane większą niż zazwyczaj falą krwi. Ton rozkurczowy powstaje wtedy, gdy powracająca fala krwi zdoła również wyprowadzić z równowagi ścianę tętnicy i wywoływać krótko trwające drgania. Przy uciśnięciu ściany tętnicy udowej u chorych z niedomykalnością zastawek tętnicy głównej można wysłuchać na tętnicy udowej szmer skurczowy i rozkurczowy — podwójny szmer Durozieza. Szmer ten zależy od utrudnionego dostawania się krwi przez zwężone miejsca, zarówno w czasie skurczu, jak i rozkurczu serca, w skutek czego krew wciąż wyprowadza ze stanu równowagi sprężystą ścianę naczynia, wywołując ustawiczne drgania o różnej amplitudzie. Zależnie od przerostu mięśnia sercowego lewej komory elektrokardiogram w niedomykalności zastawek tętnicy głównej w okresie wydolności krążenia charakteryzuje się cechami rozpoczynającego się przeciążenia lewej komory. W obrazie radiologicznym niedomykalności zastawek tętnicy głównej stwierdza się konfigurację aortalną serca, mniej lub bardziej rozszerzony cień tętnicy głównej, przy czym zarówno serce, jak i tętnica główna silnie tętnią, co wyraźnie ujawnia się w badaniach radiokimograficznych. Powiększeniu lewej komory towarzyszy zachowanie talii serca, pozwalające na odróżnienie konfiguracji serca aortalnej od konfiguracji powstającej przy niedomykalności zastawki dwudzielnej, w której powiększeniu lewej komory towarzyszy uwypuklenie drugiego i trzeciego lewego łuku, zależnych od tętnicy płucnej i lewego przedsionka.