Łupież łojotokowy jest chorobą, która najczęściej dotyka owłosionej skóry głowy. Polega na nadmiernym złuszczaniu się naskórka, połączonym z nasilonym łojotokiem. Na skórze pojawiają się również tłuste, złuszczone płaty, które wyglądem przypominają żółte strupy. Łupieżowi towarzyszy silny świąd. Łupież łojotokowy, to przewlekła choroba, mająca tendencję do nawrotów.
Rozwija się poprzez nadmierną produkcję sebum, które tworzy na skórze głowy środowisko korzystne dla rozwoju grzybów. Ich nadmierny rozrost prowadzi do powstania stanu zapalnego, które wywołuje multum uciążliwych dolegliwości. Przyczyną łupieżu jest nasilony łojotok, poprzez który namnażają się drożdżaki Malassezia furfur. Zwykle pozostają one na powierzchni skóry głowy i nie powodują zmian chorobowych. Ich nadmiar wywołuje stan zapalny. Łupież łojotokowy nie należy do groźnych dolegliwości, ale jego objawy mogą wpływać znacząco na samopoczucie osoby chorej. Przy łupieżu łojotokowym włosy są przetłuszczone, a skóra głowy zaczerwieniona.
W związku z bardzo intensywnym rogowaceniem naskórka pojawia się łupież w postaci dużych, tłustych i żółtawych łusek. Zmianom towarzyszy również uporczywy świąd. Zbyt nadmierne drapanie skóry powoduje jej uszkadzanie, co z kolei przyczynia się do wtórnych nadkażeń. Pogłębiający się stan zapalny może natomiast doprowadzić do zniszczenia cebulek włosowych. Do głównych przyczyn występowania łupieżu łojotokowego możemy również zaliczyć: nieprawidłową pielęgnację włosów (zbyt rzadkie bądź zbyt częste mycie skóry głowy, a także stosowanie niewłaściwych produktów pielęgnacyjnych), a także skóry głowy; zaburzenia hormonalne; przegrzewanie skóry, na przykład podczas zbyt częstego i długiego noszenia czapki; osłabionej odporności; chorób ogólnoustrojowych, na przykład choroby Parkinsona; uwarunkowań genetycznych; przemęczenia; przewlekłego stresu; niewłaściwej diety; zanieczyszczenia powietrza; a także nadużywania alkoholu czy palenia tytoniu.