Kiła późna języka

Terenem, na którym szczególnie wyraźnie można prześledzić różne odmiany kiły późnej, jest język. Kiła języka może przebiegać w postaci płaskich, powierzchownych nacieków bez skłonności do rozpadu, w postaci nacieków głębokich i bliznowaciejących oraz w postaci typowych kilaków. W związku z tym odróżnia się następujące postaci kiły późnej języka: Postać powierzchowna (glossitis luetica superlicialis). Kiłowe zmiany naciekowe mogą obejmować albo całą powierzchnię języka, albo tylko ogniska. Język przybiera barwę brudnoczerwoną. Jego powierzchnia staje się stopniowo wygładzona, błyszcząca i twarda. W następstwie stopniowo postępującego bliznowacenia język może ulec ścieńczeniu. Proces ten daje stosunkowo skąpe objawy podmiotowe, w postaci lekkiego pieczenia i czasami zaburzeń smakowych. Postać głęboka bliznowaciejąca (glossitis luetica sclero-gummosa). Nacieki kiłowe są znacznie głębsze i większe, umiejscowione w tkance łącznej, pomiędzy mięśniami języka i dokoła naczyń. Język ulega znacznemu powiększeniu. Przy dotyku wyczuwa się guzowate stwardnienia. W dalszym przebiegu, w następstwie bliznowacenia i częściowego wchłaniania się nacieków, język staje się nierówny, pobruzdowany, zniekształcony. Kilaki języka (glossitis gummosa). W tej postaci mogą występować albo drobne, powierzchowne guzki, najczęściej umiejscowione u podstawy języka, które ulegają rozpadowi i tworzą niewielkie, typowe, niebolesne owrzodzenia, albo powstaje pojedynczy, duży, dobrze odgranicżony guz, zwykle w części środkowej języka, który stosunkowo szybko ulega rozpadowi. Owrzodzenie, które powstaje, posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla kilaka. Jest mało bolesne, brzegi jego są naeleczone, ostro ścięte, dno gładkie, pokryte skąpą wydzieliną surowiczo-ropną. Ustępuje z pozostawieniem głębokiej, po- zaciąganej blizny. Przebiegający przewlekle proces kiłowy w obrębie języka powoduje dodatkowe zmiany zwyrodnieniowe na jego błonie śluzowej. Często następstwem tego jest rogowacenie białe (leucoplakia), która z kolei może być punktem wyjścia raka kolczystokomórkowego.