Kiła późna błon śluzowych

Pomiędzy zmianami w skórze a wykwitami kiły późnej w błonach śluzowych zachodzi pewna analogia. Również w błonach śluzowych mogą one występować w postaci albo płaskich, niewrzodziejących nacieków, albo kilaków, albo postaci mieszanych. Morfologia wykwitów w dużym stopniu zależy od umiejscowienia. Najczęściej punktem wyjścia jest okostna lub ochrzęstna (podniebienie, przegroda nosa); następnym co do częstości umiejscowieniem jest język, luki podniebienne, tylna ściana nosogardła, rzadziej migdałki. Stosunkowo rzadko występują na błonach śluzowych narządów płciowych i w okolicy odbytu. Czasami zmiany kiłowe rozpoczynają się w skórze, a następnie przechodzą na błony śluzowe, np. warg i ust, spojówek oka itp., co powoduje w przypadkach nie leczonych nieraz znaczne oszpecenie i zniekształcenie twarzy, a nawet okaleczenie, np. wywinięcie powiek i ich niedomykalność lub zrosty (ectropion, symblepharon, microstomia itp.).