Częstość występowania kiły nabytej późnej

Częstość występowania późnych zmian kiłowych w różnych narządach nie jest stała. Porównując dane statystyczne sprzed lat kilkudziesięciu z danymi współczesnymi stwierdza się bardzo duże różnice. Na przykład wg danych Fourniera i Ehlersa wśród chorych na kiłę późną objawową zmiany te występowały w 60% w obrębie skóry i błon śluzowych, w 20—25% w obrębie narządów wewnętrznych i w 15—20% w układzie nerwowym. Według Gjestlanda analogiczne zestawienie wykazuje, że ok. 46% stanowili chorzy na kiłą późną skóry, błon śluzowych i kości (late benigne syphilis), a 54% chorzy na kiłę późną układu nerwowego i układu krążenia. Nasze własne badania, przeprowadzone w latach 1950—52, wykazały, że wśród 336 chorych na kiłę późną objawową, uprzednio nie leczonych, a wykrytych w czasie badań masowych, u 234 (69%) stwierdzono kiłę układu nerwowego, u 98 (28,4%) kiłę naczyniowo-sercową i narządów wewnętrznych i u 9 (2,6%) kiłę późną skóry, błon śluzowych i kości. W grupie chorych na kiłę naczyniowo-sercową i kiłę układu nerwowego przeważali w stopniu znacznym mężczyźni; w pozostałych kobiety. W ostatnich latach przypadki kiły późnej skóry, błon śluzowych i kości zdarzają się rzadko, i to raczej w środowiskach wiejskich, u osób starszych i nieświadomych przebytego przed laty zakażenia kiłowego.