Objawy – kiła tętnic wieńcowych serca

Głównym objawem jest dławica piersiowa o przebiegu klinicznym podobnym do miażdżycy tętnic wieńcowych. Podstawowe znaczenie w ustaleniu rozpoznania ma badanie elektrokardiograficzne, w którym stwierdza się objawy niedotlenienia mięśnia sercowego. Kowarzykowa i Lesińśki podkreślają, że zmiany elektrokardiograficzne stwierdza się równie często u chorych na kiłę poniżej 40 lat (14,9%), jak i u chorych powyżej 40 r. ż. (13,1%). Szczególnie zmiany o typie niedotlenienia mięśnia sercowego u chorych poniżej 40 r. ż. powinny budzić podejrzenie co do tła kiłowego. Zmiany w naczyniach wieńcowych serca doprowadzają niejednokrotnie do zawału mięśnia sercowego. Badanie elektrokardiograficzne wraz z zespołem badań enzymologicznych podwala na ustalenie rozpoznania zawału, przy czym u chorych tych nigdy nie należy zapominać o konieczności badania serologicznego. Im wcześniej wystąpi u chorego zawał mięśnia sercowego, tym większe jest podejrzenie etiologii kiłowej. Zmiany kiłowe ujścia jednej lub obu tętnic wieńcowych mogą wystąpić bez współistniejącego zajęcia zastawek tętnicy głównej. Odosobnione zwężenie ujść naczyń wieńcowych w kile mimo badań elektrokardiograficznych rzadko bywa rozpoznawane za życia. Odosobnione zmiany ujść tętnic wieńcowych mogą przebiegać bezobjawowo, aż do ostatnich chwil poprzedzających zgon albo do czasu wystąpienia towarzyszącej niedomykalności zastawek tętnicy głównej. Nicholas i Beeonan polecają w tych przypadkach dla celów diagnostycznych wykonanie arteriografii wieńcowej dla wykrycia zwężenia ujść tętnic wieńcowych. Zmiany kiłowe w naczyniach wieńcowych serca są najczęstszą przyczyną nagłej śmierci „sercowej” chorych z przebytym zakażeniem kiłowym. Własne badania wskazują na możliwość szybszego rozwoju zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych serca i szybszy rozwój niewydolności wieńcowej oraz większą możliwość powstania zawału we wcześniejszym okresie życia u chorych po przebytym zakażeniu kiłowym.