Kilakowe zapalenie szpiku i kości

Zdarzają się przypadki zmian kilakowych ograniczonych wyłącznie do szpiku, w większości jednak przypadków proces chorobowy z jamy szpikowej przechodzi na tkankę kostną. Siedzibą zmian kilakowych najczęściej są kości: czaszki, piszczeli oraz obręczy barkowej i żeber. Rozpiętość zmian klinicznych jest bardzo wielka. Kilaki położone centralnie w kościach mogą przebiegać bezobjawowo (Walter; Barthelemy). Niekiedy, głównie w zakresie kości czaszki, dochodzi do powstania martwaków o wieloletnim trwaniu. Zazwyczaj wyczuwalne są niebolesne wypukłości tkanki kostnej. Odczyn ogólnoustrojowy bardzo nieznaczny. Węzły chłonne niepowiększone. W obrazie radiologicznym kilaki kości ujawniają się w postaci miejscowych przejaśnień, otoczonych zagęszczoną strukturą kostną. Spotyka się różne kombinacje procesów rozpadowych i wytwórczych. W następstwie tych zmian może dojść do zwężenia lub całkowitego zamknięcia jamy szpikowej. W rozpoznaniu opieramy się na obrazie klinicznym (mały stosunkowo odczyn zapalny przy dużej głębokości zmian), wywiadach, dodatnich odczynach serologicznych i podanym wyżej obrazie radiologicznym. Ropne zapalenie szpiku. Kilakowe zapalenie szpiku: 1. Dotyczy dzieci lub młodocianych, 2. Początek choroby ostry, potem przebieg podostry lub przewlekły, 3. Bolesność silniej zaznaczona, 4. W obrazie radiologicznym martwaki, 5. Dotyczy osób dorosłych, 6. Przebieg przewlekły, 7. Bolesność mała, 8. W obrazie radiologicznym martwaki jedynie w obrębie pokrywy czaszki. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić gruźlicę kości oraz ropne zapalenie szpiku: Gruźlica kości: 1. Lokalizacja w kościach drobnych, a w kościach długich głównie w obrębie nasad, 2. Przeważają procesy destrukcyjne, 3. Skłonność do tworzenia się zimnych ropni, 4. Nie ma skłonności do przebicia kości płaskich, 5. Skłonność do wytwarzania okrągłych martwaków, 6. Lokalizacja w kościach dużych, a w kościach długich w obrębie trzonów, 7. Kombinacja procesów rozpadowych i wytwórczych, 8. Skłonność do tworzenia się kilaków części miękkich, 9. Skłonność od perforacji kości nosa, podniebienia itp., 10. Nie ma skłonności do wytwarzania martwaków.