Kiła późna skóry

Późne zmiany kiłowe w skórze posiadają pewne wspólne cechy charakterystyczne, odróżniające się od zmian wczesnych występujących w kile II okresu. Są one albo pojedyncze, albo nieliczne i zgrupowane w pewnych okolicach. Nie wykazują układu symetrycznego, tak znamiennego dla kiły wczesnej. Pod względem anatomicznym są to większe lub mniejsze nacieki, które przy dotyku są twarde i niebolesne. Brzegi ich są ostro i dobrze odgraniczone od tkanek otaczających. W miarę rozrastania się i szerzenia obwodowego tworzą układy łukowate lub festonowate. Cechuje je skłonność do samoistnego gojenia się, które występuje albo w części środkowej wykwitów, albo tylko z jednej strony. Po wygojeniu pozostawiają blizny zanikowe, przy czym wielkość blizn odpowiada wielkości poszczególnych guzków kiłowych, co w wyniku daje obraz tzw. blizn mozaikowatych. Często na obwodzie blizn występują przebarwienia. Pod względem anatomicznym i morfologicznym odróżniamy w skórze dwa rodzaje wykwitów kiły późnej: a. kiłę guzkowo-pełzakowatą lub guzkowo-wrzodziejącą (lues tuberculo-serpiginosa s. lues tuberculo-ulcerosa), b. kiłę guzowatą (lues nodosa s. gummosa).