Kiła wtórna wątroby

Orłowski odróżnia 4 postaci kiły wtórnej wątroby: 1) zapalenie miąższowe wątroby wczesne, bezżółtacżkowe (hepatitis luetica anicteiica piaecox), 2) żółtaczka kiłowa wczesna łagodna (icteius lueticus piaecox benignus); 3) żółtaczka kiłowa wczesna złośliwa (icteius lueticus piaecox malignus); 4) ostry zanik wątroby (atiophia hepatis luetica acuta s. subacuta). Najlżejszą postacią kiły wtórnej wątroby jest zapalenie miąższowe wczesne, zależne od uszkodzenia naczyń włosowatych, powodujące następowe zmiany w komórkach wątrobowych. Wątroba zazwyczaj nie jest powiększona, nie ma także żółtaczki ani objawów nadciśnienia w obrębie żyły wrotnej, jedynie wydolność wątroby jest upośledzana. Sprawa przebiega przeważnie łagodnie i bardzo często ustępuje samoistnie. Poważniejszą postacią kiły wątroby II okresu jest wczesna żółtaczka kilowa łagodna. Żółtaczka zależy od uszkodzenia komórek wątrobowych, jest zatem pochodzenia miąższowego, i od przechodzenia żółci z kanalików żółciowych do przestrzeni Dissego, a stąd do krwi. Sprawa ta pojawia się zazwyczaj równocześnie z drugorzędowymi zmianami kiłowymi w skórze i błonach śluzowych. Do tej postaci zalicza się obecnie dawniej opisaną tzw. żółtaczkę salwaisanową. Żółtaczka ta najczęściej jest wynikiem wszczepiennego zapalenia wątroby, ale może też być następstwem alergicznego zapalenia włosowatych przewodów żółciowych lub też toksycznego działania związków arsenowych. Wcześnie ujawniająca się żółtaczka, w kilka godzin po wstrzyknięciu leków przeciwkiłowych, uchodzi w dalszym ciągu za jeden z objawów zespołu Łukasiewicz-Jarischa-Herxheimera. Rzadziej przebieg choroby jest ciężki (żółtaczka kilowa wczesna złośliwa), odpowiadający żółtaczkom toksycznym, albo też początkowo łagodnie przebiegająca żółtaczka przechodzi w ostry lub podostry zanik wątroby. Objawy zaniku wątroby pochodzenia kiłowego niczym się nie różnią od ostrego lub podostrego zaniku wywołanego przez inne czynniki.