Objawy podmiotowe – niepowikłane kiłowe zapalenie tętnicy głównej

Kiła tętnicy głównej zazwyczaj rozwija się powoli i zupełnie niepostrzeżenie. Przez długi okres, w którym stopniowo rozwijają się zmiany anatomiczne w ścianie tętnicy, chory nie odczuwa żadnych dolegliwości. Przypadłości pojawiają się zazwyczaj dopiero wtedy, gdy zmiany posuną się daleko lub gdy dochodzi do powikłań. Wskutek tego początkowy — ze stanowiska klinicznego — okres choroby odpowiada w rzeczywistości procesowi pod względem anatomicznym znacznie zaawansowanemu. Często w okresie początkowym zwraca uwagę zmiana nastroju i charakteru chorego, do czego dołącza się bezsenność, zawroty i bóle głowy i inne objawy, zależne zwykle od niedokrwienia ośrodkowego układu nerwowego wskutek zwężenia ujść tętnic odchodzących od tętnicy głównej. Mogą to być również początkowe objawy równocześnie rozwijającej się kiły układu nerwowego. Inni chorzy uskarżają się na osłabienie jednej ręki, drętwienie w niej, mrowienie, a nawet napady bólu, zależne od zwężenia ujścia tętnicy bezimiennej lub lewej podobojczykowej. Na szczególną uwagę zasługują skargi na ściskające bóle, umiejscowione głównie poza mostkiem, które nazywamy aoitalgią. Aortalgia zależy od nagłego rozciągnięcia ściany tętnicy głównej i podrażnienia wskutek tego splotów nerwowych oplatających ją. Warunki te powstają wtedy, gdy do tętnicy głównej nagle nastąpi duży rzut krwi pod wpływem dużego wysiłku fizycznego, podniecenia psychicznego; nieraz wystarcza do wywołania go silniejsze napinanie mięśni tłoczni brzusznej u chorych ze skłonnością do zaparcia; może pojawić się także po spożyciu obfitszego pokarmu lub na skutek wzdęcia. Spokój najczęściej szybko łagodzi ból, lub nawet usuwa go zupełnie.