Kilakowe zapalenie okostnej i kości

Kilakowe zapalenie okostnej wiąże się ściśle z kilakowym zapaleniem tkanki kostnej, gdyż proces chorobowy nie ogranicza się do okostnej, ale z reguły przenika do kości. Dlatego też wyodrębnianie kilakowego zapalenia okostnej jako samodzielnej jednostki stanowiłoby podział sztuczny. Kilakowe zapalenie kości i okostnej dotyczy kości długich, przede wszystkim kości podudzia i obręczy barkowych. Z kości płaskich najczęściej zajęte bywają kości czaszki. Zmiany występują zwykle w postaci pojedynczych lub nielicznych, niewielkich ognisk. Występują jednak niekiedy kilaki mnogie, rozsiane. Głównym objawem klinicznym jest powstawanie elastycznych guzów wychodzących z ©kostnej. Guzy te są spłaszczone lub wypukłe. Bolesność samoistna i uciskowa jest nieznaczna. Przebieg choroby bezgorączkowy. Skóra początkowo nie zmieniona, przesuwalna nad guzem. W dalszym przebiegu niejednokrotnie zrasta się ona z guzem, wykazuje cechy stanu zapalnego i ulega przebiciu. Wskutek przebicia wytwarza się typowe owrzodzenie kilakowe. Do sprawy kilakowej może wtórnie dołączyć się zakażenie ropne, powodując silniejszy odczyn zapalny, wydatne zropienie, gorączkę oraz woń gnilną. W zakresie kośćca czaszki tworzą się często martwaki; w innej lokalizacji nie dochodzi do ich powstawania. Obraz radiologiczny. We wczesnym okresie kilakowego zapalenia okostnej widoczne jest miejscowe uniesienie okostnej. Później zmiany dotyczą także warstwy korowej kości, gdzie widoczne są rozrzedzenia. Jeszcze później dochodzi do odczynu wytwórczego na obwodzie kilaka. Na szczycie rozwoju sprawy chorobowej charakterystyczne jest współistnienie rozrzedzenia i zgęszczenia tkanki kostnej. W stanach zejściowych zaciera się różnica między okostną a kością. Kość ulega zgęszczeniu, zgrubieniu, powierzchnia jej jest nierówna, pokryta wyroślami.