Kiła sercowo-naczyniowa

Powszechnie używana nazwa „kiła sercowo-naczyniowa” ze względu na znacznie większą częstość występowania zmian w naczyniach, a głównie w części wstępującej i łuku tętnicy głównej, przy znacznie rzadszym pojawianiu się zmian kiłowych w sercu, powinna ulec zmianie na „kiła naczyniowo-sercowa”. Częstość występowania kiły sercowo-naczyniowej. Knorre przytacza statystyki kliniczne z ery przedpenicylinowej, które podawały, że kiłowe zapalenie tętnicy głównej i jego powikłania stanowiły 8—18% wszystkich przypadków chorób serca. W erze pemicylinoterapii częstość lues cardiovascuIaris znacznie zmniejszyła się i w materiale statystycznym ogólnopolskim, zebranym przez Towpika, zwraca szczególną uwagę znaczne zmniejszenie odsetka ciężkich postaci kiły narządu krążenia.